الگوی مصرف سیگار در یک منطقه شهری تهران، سال ۱۳۸۰ ؛ مطالعه قند و لیپید تهران

سابقه و هدف : استعمال دخانیات یکی از مهمترین عوامل خطر ساز بیماریهای غیر واگیر در ایران بشمار می رود که نسبتاً اطلاعات محدودی در سطح جامعه در این زمینه در دسترس میباشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی شیوع و توزیع سیگار کشیدن در بالغین جامعه شهری تهران طراحی شده است. مواد و روش ها : در این مطالعه کلیه افراد 15 ساله و بالاتر شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران (11801 نفر)، شامل 5023 مرد و 6778 زن مورد بررسی قرار گرفتند. برای کلیه افراد شرکت کننده پرسشنامه ای شامل وضعیت مصرف سیگار و مشخصات فردی با روش مصاحبه فردی تکمیل گردید.یافته ها : به طور کلی 6/10% بالغین مورد مطالعه سیگرای روزانه بودند (22% مردان و 1/2% زنان) که 8% این افراد (9% مردان و 7/1% زنان) بیست نخ سیگار یا بیشترمی کشیدند. 5/1% افراد سیگاری تقننی، 1/6% سیگازی ترک کرده و 8/81% غیرسیگاری بودند (2/63% مردان و 6/95% زنان). شیوع مصرف سیگرا در افراد 15 سال و بالاتر در هر دو جنس با افزایش سن افزایش یافته بود. به اوج خود درگروه سنی 44-35 سال رسید و پس از آن سیر نزولی پیدا کرد. بررسی وضعیت مصرف سیگار و سطح سواد نشان داد در بین افراد با سواد 1364 نفر (6/12%) و در بین افراد بی سواد 61 نفر (0/6%) سیگاری بصورت روزانه و تفننی وجود داشت (001/0> p). نتیجه گیری و توصیه ها : شیوع نسبتاً بالای سیگار کشیدن، بخصوص در مردان، می تواند در آینده به عنوان عامل خطری برای اپیدمی بیماریهای مرتبط با سیگار در این جامعه محسوب گردد. اجرای برنامه های مداخله ای مناسب به منظور پایین آوردن مصرف سیگار ضروری به نظر می رسد.